solo exhibition “TAMATA / Votive offerings” at “Luminous Eye gallery”. A 360° view of the exhibition is available here: “TAMATA photography exhibition”
TAMATA / Votive offerings
A votive offering (in Greek: Tama, plural Tamata) is a dedication, an act both binding and liberating. It encompasses an inner fear as well as reverence. It is an offering and a curse, redeemed through exchanges or severed from worldly ties. It hovers amidst expectations and the fumes of sacred darkness.
Nikos Kantarakias possesses the intelligence to introduce a heretical use of the term, revealing simultaneously an idiosyncratic utilization of the photographic medium. He seeks potential perspectives and interpretations beyond the idol to which it refers. The home, the woman, the wreaths are the traps he employs to unveil traces of sanctity within the realm of the familiar. Each of his votive offerings is a shell that keeps his desire for life alive. The illustration of his subjects and his constant return to them set forth a repetition that obsessively raises questions about the various manifestations of the objects he employs.
In Nikos Kantarakias’ photographs, the internal and the external, the familiar and the inaccessible, hope with its specters, houses in the mist of time, hanging clothes and ethereal faces, lips, fingers, and mind, all trace the boundaries of a world and the warmth of his dreams.
The use of polaroid, which he often enjoys employing, gives the impression of a sensory experience aided by faded colors and the meteoric time of material transformation into photographic time. You feel as though the entire process is elevated to the mechanism of a dreamlike operation. His experiments with small, inexpensive cameras often reveal his effort to align material with spiritual expression.
If I were to identify a similarity beyond the purely morphological in the pure religious content of the objects (Tamata), it would be the silence that envelops the space like a membrane, imparting an enigmatic character to everything contained within.
Undoubtedly, the votive offerings he proposes are small courtyards preserved in the chasms of memory. They represent the possibility of accessing the sacred in the midst of everyday friction.
Images within the sheets of memory and the cellophane of relics.
Vasilis Gerontakos
TAMATA
Το τάμα είναι αφιέρωμα, είναι μια πράξη δεσμευτική αλλά και λυτρωτική, εμπεριέχει έναν ενδόμυχο φόβο αλλά και δέος, είναι ανάθημα αλλά και ανάθεμα, εξαργυρώνεται με ανταλλάγματα ή αποκόβεται από τα εγκόσμια. Αιωρείται μέσα στις προσδοκίες και
τις αναθυμιάσεις του ιερού σκότους.
Ο Νίκος Κανταράκιας έχει την ευφυΐα να εισάγει μια αιρετική χρήση του όρου, και μας αποκαλύπτει συγχρόνως, μια ιδιάζουσα χρήση του φωτογραφικού μέσου. Αναζητά την εν δυνάμει προοπτική και ερμηνεία, πέρα από το είδωλο στο οποίο αναφέρεται. Το σπίτι, η γυναίκα, τα στεφάνια, είναι οι παγίδες που χρησιμοποιεί για να φανούν τα ίχνη μιας ιερότητας μέσα στην επικράτεια του οικείου. Κάθε του τάμα είναι ένα κέλυφος που κρατά ζωντανή την επιθυμία του για ζωή. Η εικονογράφηση των θεμάτων του αλλά και η συνεχής επιστροφή του σε αυτά, δρομολογεί μια επανάληψη που εμμονικά μας θέτει ερωτήματα για τις διάφορες εκφάνσεις των
αντικειμένων που χρησιμοποιεί.
Στις φωτογραφίες του Νίκου Κανταράκια, το μέσα και το έξω, το οικείο και το απρόσιτο, η ελπίδα με τα φαντάσματα της, τα σπίτια στην άχνη του χρόνου, τα κρεμασμένα ρούχα και τα μετέωρα πρόσωπα, τα χείλια, τα δάκτυλα, ο νους, ιχνηλατούν τα σύνορα ενός κόσμου και την θέρμη των ονείρων του.
Η χρήση της polaroid που συχνά αρέσκεται να χρησιμοποιεί, δίνει την εντύπωση ενός αισθητηριακού βιώματος, που έχει σύμμαχο τα ξεφτισμένα χρώματα και τον μετέωρο χρόνο μετατροπής της ύλης σε χρόνο φωτογραφικό. Έχεις την αίσθηση ότι ανάγεται η όλη διαδικασία σε μηχανισμό ονειρικής λειτουργίας. Οι πειραματισμοί με μικρές και φθηνές συχνά μηχανές, φανερώνουν την προσπάθεια του να εξισώσει την υλική με την πνευματική έκφραση.
Αν θα εντόπιζα μια ομοιότητα πέραν του μορφολογικού με τα καθαρά θρησκευτικού περιεχομένου αντικείμενα-τάματα, είναι η σιωπή που τυλίγει σαν μεμβράνη τον χώρο, δίνοντας έναν αινιγματικό χαρακτήρα σε οτιδήποτε περικλείεται μέσα σε αυτόν.
Αναμφίβολα τα τάματα που μας προτείνει, είναι μικρές αυλές που σώθηκαν στα χάσματα της μνήμης. Είναι η δυνατότητα μιας πρόσβασης στο ιερό μιας καθημερινής τριβής.
Εικόνες μεσ ̓ το σεντόνι της μνήμης και το σελοφάν των κειμηλίων.
Βασίλης Γεροντάκος